از آن زمان که آرزو چو نقشی از سراب شد

فردا ساعت هشت باید درمونگاه باشم. الان باید بخوابم ولی سیاوش دوره افتاده تو اتاقها و قدم‌رو می‌کنه. خوابم نمی‌بره…

یه حسی  هم همیشه در وجودم  هست که انگار میگه من اصلا هیچی بلد نیستم و به هیچ جایی نمی‌رسم «حس گلام گالیوری  ».

 انگار دیگه هیچ وقت خوشحال نمیشم از ته دل. 

حس می‌کنم برای تحمل زندگی نقش بازی می‌کنم. 

پ.ن.۱:

قیچی برداشتم موهام رو کوتاه کوتاه کردم.  با این که موهام دریا نیست و اینا

پ.ن.۲:

باز هم خدا رو شکر از صدقه سر رازیونه آب میره زیر پای سیاه دونه