تو این سالهایی که از عمرم گذشت فهمیدم که رها کردن راهی که در اون اشتیاقت شعله‌وره و در عوض طی کردن گذرگاهی که همه قبل از تو رفتن و مسیر امنیه ولی تو شوقی به گذر از اون مسیر نداری رفته رفته تو رو خسته و غمگین و تلخ و تنها می‌کنه. گاهی وقتا هم لازمه تو کسی باشی که بلد راه بشه و جاده امنی بسازه برای اونایی که اون قدر در وجودشون اشتیاق نیست.