خستگی همدلی

احساس می‌کنم قلبم سنگین شده . وقتی برام از دردها و رنجها میگن به اندازه کافی رنج نمی‌کشم! والا که نوبره این حس و حال. من از این که گاهی از این که وقتی مراجع به گریه می‌افته یا خاطره خیلی تلخی رو تعریف می‌کنه یا حتی جای زخمی رو نشونم میده به قدر کافی ناراحت نمیشم احساس عذاب وجدان می‌کنم.،،

می‌نویسم که برای روانکاوم بگم…

خودم فکر می‌کنم این در اثر اون سوپرایگوی تنبیه‌گر بالای سرمه …که فکر می‌کنه من آدم دورو و خودخواهی هستم و همه چیز رو غلیظ جلوه میده

قرار نیست من همدردی کنم باید همدلی کنم ولی گاهی مرزها تو ذهنم مغشوش میشه

پ.ن:

تو بیمارستان خلیلی زمون جوونیمون یه وعده غذایی بود به اسم نیمه شبی ( یه دونه تخم مرغ آب پز یا یه برگ کالباس یا حلوای ارده با یه تکه نون ) و ما اون قدر خسته و‌گرسنه و بیدار بودیم که می‌‌نشستیم تو یه اتاق کوچولو با نایف جراحی تخم‌مرغ رو قاچ می‌زدیم ( چون کارد و‌چنگال نبود) و می‌خوردیم… خدا رحمت کنه این همکارمون رو که اولین بار این کار رو یادم داد…امشب خیلی به یادش افتادم….تو زندگی کوتاهش درد زیاد کشید.