گاهی کارم رو‌دوست ندارم

واقعا گاهی بیمارای این‌درمونگاه مغزم رو‌می‌خورن . جوری که بعد از رفتنشون نمی‌‌تونم تکون بخورم از سر جام بلند شم مث اینه که تیر خورده باشم.نمی‌تونم حرفشون رو قطع کنم می‌ترسم حرف بزنم می‌ترسم دارو‌بدم .انگار ناقص و ناتموم باشم .نمی‌دونم اگه مارپل اذیت نکرده بود و من تو دانشکده خودمون استاد می‌شدم باز هم این حس نداشتن اعتماد به نفس و‌بی‌کفایتی رو می‌داشتم یا نه. میگم شاید بهتر باشه کار پزشکی رو برای همیشه بگذارم کنار و تا زودتره یه کاری راه بیندازم. خوشحال نیستم. احساس کفایت نمی‌کنم از زندگیم لذت نمی‌برم

پ.ن:

مارپل قبل از این حرفها بهم گفته بود حیف امثال  شماست کنار برن واقعا چه جوک مزخرفی که حتی خودش هم بهش باور نداشت