تو این سالهایی که از عمرم گذشت فهمیدم که رها کردن راهی که در اون اشتیاقت شعله‌وره و در عوض طی کردن گذرگاهی که همه قبل از تو رفتن و مسیر امنیه ولی تو شوقی به گذر از اون مسیر نداری رفته رفته تو رو خسته و غمگین و تلخ و تنها می‌کنه. گاهی وقتا هم لازمه تو کسی باشی که بلد راه بشه و جاده امنی بسازه برای اونایی که اون قدر در وجودشون اشتیاق نیست.
ماشا الله به زیبا روی فهمیده ای که متوجه شد اگر راه پر سنگلاخ را طی کند همرهانی خواهد یافت.موافق نوشته زیبای تو هستم.بلد راه ما شو، ما گم گشتگان وادی حیرت.
بلد راه شمایید. من که سالهاست راه گم کردم در مسیری که بهش اشتیاقی ندارم و می‌سوزم در حسرت مسیرهایی که مشتاقشون بودم