امشب یه کم بدخواب شدم متوجه شدم که از چیزی نگران و مضطربم. فکر کردم چی می‌تونه باشه و متوجه شدم اون چیز تصویر من در چشم دیگرانه. بعد از خودم پرسیدم اگر تصویر من در نظر بقیه مقبول نباشه چرا ناراحت میشم؟ احتمالا دلیلش اینه که خودم از خودم مطمئن نیستم. دلیل این عدم اطمینانم چیه؟ یه بخشی احتمالا بر می‌گرده به وسواس و کمال گرایی و یه بخش دیگه شاید به نداشتن برنامه مطالعه منسجم که خیالم رو راحت کنه از این که هر کاری لازم بود و می‌تونستم انجام دادم. پس اول نباید به تصویر ذهنی خودم از خودم فعلا زیاد بها بدم چون عزت نفسم پایینه و دوم باید برای ارتقا و رشد شخصیم تلاش کنم تا ریشه اضطراب سوزانده بشه
شما از پسش برمیاین :)
گمان نکنم
چه خوب که نوشتی آنچه در حال عبور از ذهنت بود.گاهی با خودم می اندیشم مرا چه شده؟چرا از اینکه جاری هام با هم مدام در ارتباطند علیرغم بحث و کلنجار هاشون؛تمایلی به برقراری ارتباط با من ندارند و فقط احترام میذارند و محبت می کنند؟مگه برای رابطه داشتن با اونا چه ویژگی را فاقد هستم یا دارا نیستم؟آیا از بابت من خیال شان راحته؟آیا مث کف دست شون منو می شناسند و دیگه کنجکاوی ایی ندارند؟آیا نمیخوان مزاحمم باشند؟آیا نگران منند و دلشان نمیخواد باری بر بارهام بیفزایند.چقدر دوست شون دارم و چقدر از بودن باهاشون لذت می برم و چقدر ملاحظه شون را کرده ام .آیا این من بوده ام که کنار کشیده ام؟آیا از تاثیر گذاری بر من نومیدند؟خدا حفظ شون کنه برای همدیگر.و من نیز از تنهایی به در آیم.بوس
رضوان جانم باید بگم به قدری نیت پاک و دل مهربانی دارید که از این راه دور هم پیداست. مطمئنم دوستان زیادی دارید که علاقه قلبی به شما دارند. پس تنها نیستید همه این دوستان هستند. از جمله آنهایی که با هم پلاک ماه تولد خریدید. به نظرم مهمترین چیز داشتن دوستانی اندک ولی شایسته است
مرسی لیلی جان عزیز
عالی بود
خواهش می‌کنم مانی جونم