جدی فکر می‌کنم آخرین فرد از یک جور گونه منقرض شده هستم که با مرگم آتش همه چیزای مربوط به فرهنگ ایران خاموش میشه. دیگه موسیقی این نسل رو‌نمی‌فهمم. بلد نیستم هم کلامشون بشم. بازیها و‌فیلمهای مورد علاقه‌شون رو دوست ندارم.از مدل روابط اجتماعیشون و‌حرف زدنشون تعجب می‌کنم. کلا ترجیح میدم دور و بر من نباشن… حس می‌کنم به قدر کافی براشون جذاب نیستم . حوصله سر بر و‌قدیمی و‌آلامدم.
پ.ن: نمی‌خوام هفته شروع بشه….